Sabit Sürücüler

Sabit Sürücü

Dijital ortamda kalıcı olarak saklanması gereken verileri saklayan aygıtlara sabit sürücü denir. Klasik sabit sürücüler hareket eden bir disk üzerine serpilmiş manyetik parçacıklarla çalışmasına karşın son yıllarda popülerleşen katı hal diskleri herhangi bir hareketli parça içermez ve verileri üzerinde bulunan yongalara kaydeder. Her iki türün de avantajları ve dezavantajları olmasına karşın maliyet düşüklüğü ve üretim kolaylığı nedeniyle hard diskler hala pazarın ciddi kısmını elinde tutmakta.

Hard diskler

İlk hard disk 1954 te IBM tarafından üretildi. Bir kaç ton ağırlığında ve bir kaç buzdolabı büyüklüğündeki bu aletler yaklaşık 4mb kadar veri saklayabiliyordu.

Hard diskler verileri manyetik olmayan bir diskin üzerine yerleştirilen çok küçük boyuttaki manyetik parçaları hareket ettirerek kaydeder ve okur.

Sürtünmenin azaltılması ve kontrol hassasiyetinin sağlanabilmesi için disk üzerinde bulunan okuma/yazma kafası bir motorla değil mıknatıs ile hareket ettirilir. Mıknatıs kullanılması hem hareketlerin daha hızlı ve kontrol edilebilir olmasını hem de diskin ısıya ve aşınmaya dayanıklı olmasını sağlar.

İki mıknatıs arasından geçirilen akımın yönü değiştirilerek kafanın bulunduğu konum değiştirilir.

Bu kafa disk üzerinde gezer, disk kontrolcüsü disk üzerindeki mıknatısların kafa üzerinde yarattığı manyetik etkiyi okuyarak her bir bitin 0 ya da 1 olduğuna karar verir. Kafa ve disk arasındaki boşluk ilk hard disklerde ortalama 100nm iken, modern disklerde 10 nanometreye kadar inebilmektedir. Bu da kafanın daha küçük noktalara odaklanabilmesine ve aynı disk üzerine daha fazla veri sığabilmesine olanak tanır. Disk ve kafa arasındaki mesafe çok küçük olduğu için araya girebilecek herhangi bir madde diskin çizilmesine ve verilerin bozulmasına yol açacaktır. Bu nedenle diskler üzerinde bulunan hava alabilecek tüm delikler filtrelerle kapatılır.

Katı Hal Sürücüleri

Katı hal sürücüleri hard disklerden farklı olarak hareket eden herhangi bir parça içermez. Verileri RAM’e benzeyen elektronik devreler üzerinde saklarlar. Hızlı çalışmalarını engelleyen mekanik bir aksam içermedikleri için hard disklere göre daha hızlıdırlar.

Bağlantı Arayüzleri

SCSI (Small computer system interface)

SCSI seksenlerden beri kullanılan bir bağlantı ara yüzüdür. Modern bilgisayarlardaki diğer ara yüzlerden en büyük farkı SCSI kullanan sistemlerde işlemciden bağımsız bir SCSI kontrolcüsü bulunur. Disk ile ilgili işlemleri bu kontrolcü yapar ve işlemciye yük bindirmez. SCSI paralel bir bağlantı olduğu için zamanla yetersiz kalmış bu nedenle 2004 yılında SAS(Serial Attached SCSI) geliştirilmiştir.

SAS (Serial Attached SCSI)

SCSI’nin özellikle kurumsal pazarlar ve mainframeler için yetersiz kalması sonucu geliştirilmiştir. 22.5 Gigabyte/Sn hızına kadar çıkabilir.

Parallel Ata (PATA / IDE)

PATA 1986 da SCSI ye ucuz bir alternatif olarak piyasaya sürülen bağlantı arayüzüdür. Aynı pata portuna iki cihaz (genellikle bir HDD ve bir CD-rom) bağlanarak kullanılabilir. Kabloyu kullanma önceliğinin kime ait olacağı bağlanan cihazlar üzerindeki pinler ile ayarlanır.

Serial ATA

PATA portunun modern had disklerin hızına yetişememesi 2004 te piyasaya sürülen bu portun yaygınlaşmasını sağlamıştır. PATA arayüzündeki 167mb/sn lik sınır SATA da 2 gigabyte/sn ye çıkmıştır.